mia ............ mia ............. mia: Λουλούδια

Δευτέρα 18 Ιουλίου 2011

Λουλούδια

Το καπελάκι μου και επιστρέφω......

θα τα πουμε σύντομα

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Αφήστε το ίχνος σας ....ευχαριστώ

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

Μία προσπάθεια

Ο φόβος ..... είναι
ο χειρότερος σύμβουλος
...σε δύσκολες καταστάσεις.

Πολλές φορές ,κάποιοι
με το έτσι θέλω, μας οδηγούν
σε αυτές..

Θεωρώ, ότι ο καλύτερος τρόπος
αντίδασης, είναι .....
η ψ υ χ ρ α ι μ ί α .

Δημιούργησα αυτό το blog με σκοπό,
να συγκεντρώσουμε παρέα σκέψεις ,
τρόπους, που πιθανόν να μας βοηθήσουν.

Νομίζω ότι αξίζει να προσπαθήσουμε.....

Σε μια πόλη στην Ελλάδα, ζούσε ένας άνθρωπος που κάθε μέρα βλαστημούσε την κακή του τύχη γι’ αυτά που του συνέβαιναν. Ήταν πιστός χριστιανός, όμως θεωρούσε ότι κουβαλούσε βαρύ σταυρό στη ζωή του και δε μπορούσε πλέον να το σηκώσει.
Ένα βράδυ πριν κοιμηθεί παρακάλεσε τον Θεό να ελαφρύνει το φορτίο του. Το βράδυ εκείνο, ο Κύριος εμφανίστηκε στο όνειρο του. Τον οδήγησε σε μια αποθήκη και του είπε : «Εμπρός, πήγαινε και άλλαξε τον σταυρό σου με έναν άλλον, όποιον θέλεις»
Η αποθήκη ήταν γεμάτη σταυρούς, όλων των μεγεθών και σχημάτων, και ο καθένας είχε πάνω του γραμμένο το όνομα του ιδιοκτήτη του. Ο άνθρωπος μας άρχισε να ψάχνει και κάποια στιγμή διάλεξε έναν μεσαίου μεγέθους σταυρό, όμως όταν είδε ότι πάνω του ήταν γραμμένο το όνομα ενός καλού του φίλου, τον άφησε.
Τελικά, μετά από πολλές δοκιμές, και όπως ο Θεός του είχε επιτρέψει, διάλεξε το μικρότερο σταυρό που μπορούσε να βρει. Προς μεγάλη του όμως έκπληξη, είδε ότι πάνω του ήταν γραμμένο το δικό του όνομα.

Ένας ορειβάτης, που ήθελε να ανεβεί το ψηλότερο βουνό, ξεκίνησε, την περιπέτεια του μετά από πολλά χρόνια προετοιμασίας. Όμως, επειδή ήθελε τη δόξα μόνο για τον εαυτό του αποφάσισε να σκαρφαλώσει το βουνό μόνος. Η νύχτα, λοιπόν, έπεσε βαριά και ο άνδρας δεν έβλεπε τίποτα. Όλα ήταν μαύρα. Μηδενική ορατότητα. Το φεγγάρι και τα άστρα είχαν καλυφθεί από σύννεφα. Καθώς ο άνδρας ανέβαινε και απείχε λίγα μόνο μέτρα από την κορυφή του βουνού, γλίστρησε και έπεσε στο κενό με μεγάλη ταχύτητα. Ο ορειβάτης πού το μόνο πού έβλεπε καθώς έπεφτε ήταν μαύρες κουκίδες, είχε την τρομερή αίσθηση της βαρύτητας να τον τραβά.Συνέχισε να πέφτει… και σε εκείνες τις στιγμές του μεγάλου φόβου ήρθαν στο μυαλό του όλα τα καλά και τα άσχημα επεισόδια της ζωής του. Σκεφτόταν, τώρα, το πόσο κοντά στο θάνατο ήταν, όταν ξαφνικά ένιωσε το σκοινί πού ήταν δεμένο στη μέση του να τον τραβά δυνατά. Το σώμα του ορειβάτη κρεμόταν πλέον στον αέρα. Μόνο το σκοινί τον κρατούσε ζωντανό. Εκείνη τη στιγμή της αμηχανίας και καμιάς άλλης επιλογής, φώναξε:- Θεέ μου, βοήθησε με!Ξαφνικά, μια βαθειά φωνή προερχόμενη από τον ουρανό απάντησε:- Τί θέλεις να κάνω;- Σώσε με, Θεέ μου!- Αληθινά, νομίζεις ότι μπορώ να σε σώσω;- Βέβαια, πιστεύω ότι Εσύ μπορείς!- Τότε, κόψε το σχοινί που είναι δεμένο στη μέση σου…Η ομάδα διάσωσης, την άλλη μέρα, είπε ότι ένας ορειβάτης βρέθηκε πεθαμένος, παγωμένος και το σώμα του κρεμόταν από ένα σκοινί. Τα χέρια του κρατούσαν σφιχτά το σκοινί ΜΟΝΟ 3 μέτρα μακριά από τη γη…Κι εσύ; Εγώ; Όλοι μας; Πόσο κολλημένοι είμαστε στο σκοινί μας, σε κάθετι που μας κρατά δέσμιους;